قسط هشتم برنامۀ سخنِ دلِ نخست وزیرهند نارندرا مودی موسوم به من کی بات

مترجمین: دکتراحمد علی و شمس شیروانی

گوینده: شمس شیروانی

هموطنان عزیزم سلام. امروز ۲۶ ژانویه است. صمیمی‌ترین تبریکات را بشما بمناسبت جشنواره جمهوری‌مان ابلاغ می‌کنم. این اولین ملاقات اذهان ما در سال ۲۰۲۰ از طریق “من کی بات” می‌باشد. این اولین نوع برنامۀ سال، بلکه در این دهه می‌باشد. دوستان این بار آن بیک زمان درخوری برای انتشار “من کی بات” بعلت مراسم جشنگیری روز جمهوری بعمل می‌آید. و بهمین خاطر است که عصر امروز از طریق “من کی بات” بشما خطاب می‌کنم که بفکرِ یک زمان مختلف پرداخته بودم. دوستان هرروز یک روز جدیدی است. هفته‌ها و ماه‌ها مرتباً تغییر می‌یابند، سالها شاهد دگرگونی می‌شوند. بجز اشتیاق جنب و جوش مردم هند! و نیز بلاشک، ما از هیچ کس کم نمی‌باشیم… ما بدون شک قادر به انجام دادان کارهای بهتر از دیگران می‌باشیم. روحیه "می‌توان کرد" بعنوان یک عزم جدیدی ظهور می‌کند. احساساتِ سهم‌گذاری مثبتی برای کشور و جامعه روز به روز قوت می‌گیرد. دوستان ما بار دیگر بر سکوی “من کی بات” یکجا آمدیم. آن برای بحث و بررسی موضوعات جدیدتری، بخاطر گرامی داشت آخرین دست‌آوردهای هموطنان ما است که در اصل جشن گرفتن هند می‌باشد. “من کی بات” بشکل یک سکوی پُرثمر صریح، آسان و الی جهت تشریک، فراگیری و رشد دست جمعی درآمده است. هر ماه هزاران نفر مردم پیشنهادات خود، تلاشهای خود و تجربیات خود را از این طریق به اشتراک می‌گذارند. و از طریق تساعی ما فرصتی را برای بحث و بررسی بعضی از شاهکارهای فوق‌العاده‌ای مردم بدست می‌آوریم که بعنوان چراغ رهنمائی برای جامعه الهام بخش می‌باشد. 

بعضی‌ها برای انجام کاری موفقیت را بدست آورده‌اند. آیا ما نیز می‌توانیم آن را بدست آوریم! آیا می‌توان آن مبادرت بخصوص را بخاطر بوجود آودرن دگرگونی عظیم‌الجثه‌ای در سراسر کشور تکرارکرد؟ آیا می‌توان به دگرگونی شکل دائمی داد و آن را بیک عادت ساده، طبیعی و اجتماعی مبدل کرد؟ بنابراین در این جشن تساعی کسب جوابات، کاروان “من کی بات” با درخواستها و نیایش‌های چند و انبوه عزم‌ها برای انجام کاری پیشرفت می‌کند. در سال‌های زیاد گذشته ما تصمیمات متنوعی را اتخاذ می‌کردیم. همانند "منع" استفاده پلاستیک تک‌مصرفی، خرید کهادی یا بومی، بهداشت و پاکیزگی، احترام و تکریم دختر کودک یا تاکید برجنبۀ جدید "اقتصاد کم نقدی"! تصمیمات زیاد همانند آنها بعلت گفتگوها و درد دل از طریق “من کی بات” بوجود آمدند. و شماها بودید که به آن تقویت بخشیدید.

من یک نامه قشنگی نوشته شده توسط آقای شیلیش از بیهار دریافت کردم. دراصل او دیگر در بیهار زندگی نمی‌کند. او گفت که او در دهلی زندگی می‌کند و برای یک سازمان غیردولتی کار می‌کند. شیلیش می‌نویسد، آقای مودی، شما درهر قسط “من کی بات” در یک مورد یا دیگری از ما التماس می‌کنید. من بسیاری از آنها را لفظاً و معناً اتخاذ کرده‌ام. در زمستان امسال من لباسهای پشمی را برای مردم جمع‌آوری کردم. از خانه بخانه‌ای رفتم و آنها را درمیان مردم نیازمند توزیع نمودم. با کسب رهنمائی از “من کی بات”، من به ابتکارات زیادی دست زدم. اما تدریجاً من دست به فراموشی زدم… بعضی چیزها محو می‌شوند. در این سال من یک منشوری را در خصوص “من کی بات” تهیه کردم که دارای یک فرصت تمام این چیزها است. همانطوری که مرد م با فرارسیدن سال جدید به‌عزم‌های نو می‌پردازند. مودی‌جی، این عزم اجتماعی من برای این سال جدید است. من فکر می‌کنم که موارد زیاد کوچکی وجود دارند که می‌توانند بیک تحول بزرگی به انجامند. لطفاً امضای ارزشمندی خود را روی این منشور ثبت کنید و برای عودت آن بمن زحمت بکشید.

خیلی خوب آقای شیلیش، تبریکات صمیمانه و آرزوهای نیک را بشما ابلاغ می‌کنم. منشور “من کی بات” در ارتباط با عزم سال نو یک اقدام ابداعی است. من حتماً آن را بشما عودت خواهم داد که دارای بهترین تمنیات من خواهد بود. دوستان، هنگامیکه من نظر اجمالی را بر این منشور “من کی بات” داشتم، من از محتوای عظیم آن پر از "هاش تاگ‌های" بسیار زیادی حیرت زده ماندم. و شکی نیست که ما باهم به تساعی بی‌شمار پرداختیم. بعضی اوقات در زمانی که ما سعی نمودیم یک ربط احساساتی را با سربازان خود از طریق کمپین "پیام بسربازان" دایر نمائیم، ما نیز فروش اشیای کهادی را با شعار کهادی برای ملت- کهادی برای مُد، به اوج رساندم. ما شعار "خرید محلی" را بومی‌سازی کردیم. ازطریق شعار "ما سالم، هند سالم"، ما بیداری را بسوی سلامتی افزایش‌دادیم. ما بهداشتی را بشکل یک جنبش از طریق تساعی و هند تمیز من، با پاکسازی مجسمه، # منع مخدرات، # لاکشمی (ربةالنوع) هند، # ما برای جامعه، # امتحانات آزاد از استرس، # سوراکشا بندن (ارتباط امنیتی)، و # اقتصاد دیجیتال و # جادۀ محفوظ وغیره… که یک فهرست بی‌پایان است. 

شیلیش جان شما بعد از مطالعه منشور “من کی بات” درک کرده باشید که فهرست بدون شک طولانی است! بیائید به این سفر ادامه دهیم. به یکی از آرمانهای ذکر شده در منشور “من کی بات” که به‌میل شما باشد بپیوندید. با استفاده از "هاش‌تاگ". لطفاً سهم‌های خود را بتمام ما به اشتراک بگذارید. سعی نمائید، دوستان و خانواده را تحریک و تشویق کنید. هنگامیکه هرشخصی هندی گامی بجلو برمی‌دارد آن منجربه جلو رفتن هند با ۱۳۰۰ میلیون گام می‌گردد. و بهمین خاطر است گفته می‌شود که چارایی ویتی چارایی ویتی، چارایی ویتی، یعنی مداوماً راه روید، بجلو روید و گام بردارید! و تساعی‌تان باید به دورادور آن شعار مرکوز ماند.

هم میهنان عزیزم، ما دست به منشور سخنِ دل زده‌ایم. آیین و رسوم مشارکت عموم مردم، به علاوۀ زمینۀ بهداشتی، به جبهۀ دیگری، به سرعت روبه‌افزایش می‌نهد و آن نگهداری آب می‌باشد. بعضی از تلاش‌های گسترده و نوآوری در هرگوشه و کنار کشور به منظور نگهداری آب جریان دارند. این برایم مایۀ خرسندی است که باطلاع‌تان برسانم که تبلیغاتِ آب که در فصل باران گذشته آغاز شده با کمک عمومِ مردم بطور موفقیت‌آمیز روبه‌پیشرفت می‌نهد. بسیاری از دریاچه‌ها و استخرها ساخته شده‌اند و بهترین قسمت این کمپین این می‌باشد که مردم متعلق به همه شئون زندگانی اجتماعی بطور صمیمانه در آن سهم بسزا داشته‌اند. بطور مثال در بخش جالور راجستان که آنجا چاه‌ها بصورت انبارهای زباله و آب کثیف درآمده بودند، امّا در دو اقدام تاریخی آنها به عزم مردم احیا گشتند و این کمپین تحت وزارت نیروی آب انجام گرفت. در یک روز خوب، صدها نفر از شوراهای ایالتی بدرایون و تاناوالا تصمیم گرفتند تحت یک سلسلۀ اقدامات نیروی آب آن را دوباره فعال بکنند. مردم قبل از آغاز فصل باران گردهم آمده به پاکسازی آب کثیف و زباله پرداختند. برای این سلسلۀ اقدامات بعضی از مردم با جمع‌آوری پول و دیگران با زحمات فراوان و عرق‌ریزی سهم بسزا داشتند. سرانجام این چاه‌های پلّه‌ای به تجدید حیات‌شان دست یافتند. یک داستان مشابهی از بارابانکی در اتّراپرادش واصل شده است.

در اینجا دریاچه ساراهی، گسترده در ۴۳ هکتار آخرین نفس خود را می‌کشید. امّا روستائیان با نیروی عزم راسخ شان تجدید حیاتش نمودند. آنها نگذاشتند که هیچ مانعی در راه این ماموریت عظیم حایل بشود. روستائیان، یکی پس از دیگری، با یکدیگر همکاری نمودند. آنها یک سدّ بلند یک متری را در امتداد چهار طرف این دریاچه ساختند. این دریاچه اکنون پُر از آب شده و پرنده‌ها در اطرافش زمزمه‌خوانی می‌کنند.

روستای سانیاکوت واقع در امتداد بزرگ راه المورا – هلدوانی در اتراکند نیز همین‌طور بعنوان یک مثال مشابهی اشتراک عمل عموم مردم ظهور نموده. روستائیان برای فایق آمدن به این بحران شدید آب تصمیم گرفتند این امر را تضمین نمایند که آب به روستای‌شان برسد.

در راه این عزم راسخ‌شان هیچ مانعی وجود نداشته. مردم با همکاری یکدیگر پول را جمع‌آوری نمودند. این طرح بدنبال اعانه دسته جمعی و زحمات به انجام رسیده و از فاصلۀ تقریباً یک کیلومتر خطّ لوله‌ای تا به این روستا دایر شد. یک ایستگاه پمپاژ تاسیس شده و بتدریج یک مسئلۀ پیچیده دارای سابقۀ دو دهۀ حل و فصل شد. بهرحال یک تصوّر بسیار خلاقانه بهره‌برداری از یک چاه برای جمع‌آوری آب باران از تامیل‌نادو سرچشمه گرفته. این کشور پُر از چنین داستان‌های فراوان نگهداری آب می‌باشد که به عزم راسخ یک هند جدید تقویت می‌دهد. در حال حاضر کل کشور مشتاق شنیدن کارنامه‌های مشابهی قهرمانانِ نیروی آبِ ما می‌باشد. من از شما خواهشمندم که بطور خستگی ناپذیر این چنین داستان‌ها، عکس‌ها و ویدئوهای جد و جهد حفظ آب و جمع‌آوری آب به وسیلۀ خود و مردم اطرافِ خود را با کاربرد #jalshakti4india درمیان بگذارید.

هم‌میهنان عزیز و بخصوص دوستان جوانسال من، من در حال حاضر ازطریق فورم “من کی بات” یعنی سخنِ دل به حکومت و مردم آسام برای میزبانی شایانی کهیلواندیا یعنی بازی بکن هند تبریکم می‌گویم.

دوستان عزیز، در تاریخ ۲۲ ژانویه، مسابقات بازی‌های کهیلواندیا در گواهاتی بپایان رسید. در این بازی‌ها تقریباً ۶ هزار نفر از بازیکنان از ایالت‌های مختلف شرکت نمودند. شما از این اطلاع متعجب خواهش شد که ۸۰ رکورد در دوران این فستیوال بازی‌های باشکوه شکسته شد و این برایم مایۀ فخر و مباهات است که از این ۸۰ رکورد، ۵۶ رکورد توسط دخترانِ ما شکسته شده. این افتخارات بنام دخترانِ ما ثبت شده. من همراه همۀ برندگان به همۀ شرکای این بازی‌ها تبریک می‌گویم. من از همۀ مردم، مربیان و افسران فنّی وابسته به بازی‌های کهیلواندیا برای سازماندهی موفقیت‌آمیز آن امتنان و تشکر می‌نمایم.

این اطلاع برای همۀ ما مایۀ خرسندی است که شرکت ورزشکاران در بازی‌های کهیلواندیا روز به روز روبه‌افزایش می‌نهد و این همچنین در مورد گرایش فزاینده‌ای نسبت به بازی‌های کودکانِ ما می‌باشد. من می‌خواهم باطلاع‌تان برسانم که در سال ۲۰۱۸، هنگامیکه بازی‌های کهیلواندیا آغازشده، سه هزار و پانصد نفر از بازیکنان شرکت نمودند، امّا فقط در طول ۳ سال تعداد بازیکنان بمیزان ۶ هزار نفر روبه‌افزایش نهاد، که این حقیقت امر را بتحقق می‌رساند که این تقریباً دو برابر شده است. نه فقط آن در طول ۳ سال ازطریق مسابقات بازی‌های کهیلواندیا ۳ هزار و ۲۰۰ نفر از کودکان ممتاز به افق ورزشکاری ظهور نمودند. بسیاری از این کودکان درمیان فقر و فلاکت پرورش یافتند. داستان‌های شکیبایی و عزم راسخ این کودکان که در بازی‌های کهیلواندیا شرکت نمودند و همچنین والدین‌شان برای همۀ هندیان الهام‌بخش خواهد بود. اکنون مثال پورنیما مندال از گواهاتی، یک کارگر نظافت در شهرداری گواهاتی را مورد توجّه قرار بدهید. درحالیکه دخترش مالویکا نبوغ و استعداد خود در فوتبال را نشان داد، یکی از فرزندانش سوجیت در بازی کهوکو در آسام نمایندگی نموده، درحالیکه فرزند دیگرش پرادیپ همین کار را در هاکی انجام داد.

همین‌طور داستان مشابهی یوگانانتان از تامیل‌نادو وجود دارد که شما را به هیجان خواهد انداخت. یوگانانتان در تامیل‌نادو یک نوع سیگار برگی محلی را می‌سازد، امّا دخترش پورناشری با کسب نمودن مدال طلایی در مسابقۀ وزن‌برداری هردل عزیز همۀ مردم شد. اگر من اکنون از داوید بیکام نام ببرم شما فکر خواهید نمود که آیا من راجع به یک بازیکن فوتبال بین‌المللی تذکّر می‌دهید. امّا ما اکنون درمیان خودمان یک داوید بیکام خود داریم و او در مسابقاتِ جوانان در گواهاتی برندۀ مدال طلایی شده است. او این افتخار را در دوچرخه سواری ۲۰۰ متری بدست آورده است و این برایم مایۀ نشاط و شادمانی مضاعف می‌باشد. شما می‌دانید که من چندی پیش از جزایر اندمان نکوبار دیدم نموده بودم! من در آنجا یک شهروند کار نکوبار را دیدم که در ایّام کودکی والدینش را ازدست داده بود. عموی او می‌خواست که او یک بازیکن فوتبال بشود و اینطور او را منسوب به نام یک بازیکن فوتبال معروف نمود. امّا داوید جوانسال دوچرخه‌رانی را خیلی دوست می‌داشت. او تحت طرح کهیلواندیا برگزیده شد و امروز شما خودتان مشاهده خواهید نمود که او در دوچرخه‌رانی یک سابقۀ جدید را ثبت نموده است.

پراشانت سینگ کنهیّا از بیوانی رکورد ملّی خود در رشتۀ نیزه بازی را شکست داد. پراشانت ۱۹ساله، به خانوادۀ کشاورز تعلق دارد. این اطلاع برای شما شگفت‌انگیز خواهد بود که پراشانت نیزه بازی را بر گِل تمرین می‌نمود. شما با دانستن این حقیقت امر متعجب خواهید شد که ادارۀ بازی‌ها به مربی‌اش کمک نموده تا یک اکادمی را در استادیوم جواهرلعل نهرو دهلی اداره نماید و پراشانت حال حاضر در آنجا به دیگران تربیت می‌دهد.

داستان جاودان کارینا شانکتا از ممبئی برای هرکس الهام‌بخش می‌باشد. کارینا شناوری ۱۰۰ متری را بتکمیل رسانده، در زمرۀ زیر سن ۱۷ سال برندۀ مدال طلایی شده و همچنین یک رکورد ملّی جدید را ثبت نمود. بهرحال کارینای دانش‌آموز درجۀ دهم وادار به ازدست دادن تربیتش بعلت جراحت زانویی شده بود. امّا کارینا و مادرش شهامت خود را ازدست نداده و سرانجام آن شکیبایی و شهامت در حال حاضر به حضور همۀ شما است. من می‌خواهم که همۀ بازیکنان یک آتیۀ درخشان را داشته باشند. همراه آن من هم از طرف همۀ هم‌میهنانم از آن والدین احترام بگذارم که نگذاشتند که فقر و فلاقت‌شان در راه آتیۀ کودکان‌شان حایل بشود. ما همه می‌دانیم که بازی‌های ملّی صحنه‌ای است که در آنجا بازیکنان به فرصتی دست می‌یابند که ذوق و شوق‌شان را به علاوۀ آشنایی با فرهنگ ایالت‌های دیگر نشان بدهند. بنابراین ما تصمیم گرفته‌ایم هرسال به الگوی بازی‌های جوانان کهیلواندیا، بازی‌های دانشگاه کهیلواندیا را ترتیب بدهیم.

دوستان عزیز، در ماه آینده اولین سلسلۀ بازی‌های دانشگاهی کهیلواندیا از ۲۲م فوریه تا یکم ماه مارس در کتک و بوبنیشور اودیشا ترتیب داده می‌شود و بیش از ۳۰۰۰ نفر از بازیکنان برای شرکت در این بازی‌ها واجد شرایط شده‌اند.

هم‌میهنان عزیزم، اکنون فصل امتحان فرارسیده است و ظاهراً همۀ دانشجویان مشغول به تدارکات نهایی امتحانات‌شان خواهند بود. من پس از تجربه‌ام با میلیون‌ها نفر از دانشجویان کشور ازطریق برنامۀ گفتگو راجع به امتحانات، می‌توانم بگویم، با اعتماد بگویم که جوانان کشور سرشار از اعتماد بنفس و آماده به مقابله با همۀ چالش‌ها می‌باشند.

دوستان عزیز، ما از یک طرف مواجه با امتحانات و از طرف دیگر از فصل زمستان هستیم. درمیان این دو فرصت من از شما می‌خواهم که سعی بکنید و سلامت باشید. یک کمی ورزش بکنید یا به بازی بپردازید. ورزش و بازی‌ها کلید سلامتی جسمانی می‌باشند. در این روزها من می‌بینم که برنامه‌های متعدد راجع به هندِ سالم ترتیب داده می‌شوند. دوستان جوانسال ما در تاریخ ۱۸ ژانویه مسابقۀ دوچرخه‌رانی را در سراسر کشور ترتیب دادند. میلیون‌ها نفر از هم‌میهنان با شرکت در مسابقۀ دوچرخه‌رانی پیام سلامتی را توسعه و گسترش دادند. تلاش‌هایی برای تضمین این امر که هند جدید ما با سلامت باشد از هرسطح هویدا است، ما را پُر از جنب و جوش می‌نماید. یک سلسلۀ اقدامات مدرسه با سلامتی هند که در ماه نوامبر سال گذشته آغاز شده، نیز به ثمر رسیده است. به اطلاع من رسانده شده است که تا به حال بیشتر از ۶۵ هزار دانشجو گواهینامه‌های مدرسه‌هایی با سلامتی را ازطریق ثبت‌نام آنلاین بدست آورده‌اند. من از سایر مدرسه‌ها در کشور می‌خواهم که فعالیت جسمانی و بازی‌ها را با تعلیم و تربیت منسجم نمایند و این امر را تضمین کنند که آنها بصورت یک مدرسه با سلامت درآیند. من همینطور همزمان از همۀ هم‌میهنانم درخواست می‌کنم که فعالیت جسمانی بیشتر را در زندگانی روزمرّه‌شان توسعه و گسترش بدهند. شما هرروز خود را به یاد دهید که آیا ما در هند با سلامت، سلامت هستیم.

هم‌میهنانم عزیزم، در چند هفته قبل قسمت‌های مختلف هند فستیوال‌های متنوع و گوناگون را برگذار می‌نمودند هنگامیکه پنجاب دلگرمی جنب و جوش را با برگذاری جشن لوهری توسعه و گسترش می‌داد، خواهران و برادران تامیل‌نادو پونگال و سالروز تولد تیرو ولّووار را برگذار می‌نمودند. آسام بیهو را جشن می‌گرفت. شما در هرجا در گجرات می‌توانید بادبادک‌ها را در آسمان و شکوه جلال اتّرایان را مشاهده کنید. در اینچنین محیط دهلی یک رویداد تاریخی را مشاهده نمود. یک قرارداد مهم در دهلی بامضا رسید. با آن، یک بحران آوارگان تقریباً ۲۵ سال قدیمی قبایلی برو- ریآنگ برای همیشه بپایان رسید. بعلت برنامۀ روزانۀ پرشلوغ و فصل فستیوال‌ها شما ممکن است دربارۀ این قرارداد تاریخی اطلاعات مفصل را نداشته باشید. لذا من فکرکردم که با شما در برنامۀ “من کی بات” در این مورد چیزی بگویم. این مسئله به دهۀ نود تعلق دارد. در سال ۱۹۹۷ تنش نژادی قبیلۀ برو- ریآنگ را وادار به ترک گفتن میزورام و پناهندگی در تریپوره نموده. این آوارگان در اردوگاه‌های موقتی در کنچان‌پور در شمال تریپوره اسکان داده شدند. این خیلی تاسف‌آور است که جامعۀ برو- ریآنگ قسمت اعظم زندگانی‌اش را بعنوان آوارگان از دست داد. زندگانی در اردوگاه‌ها به این معنی است که آنها با همۀ تسهیلات اساسی محروم بودند. به مدّت ۲۳ سال هیچ منزل، اراضی زمین، و درمان پزشکی برای خانواده‌شان و هیچ تسهیلات آموزشی برای کودکان‌شان وجود نداشته. شما تصوّر بکنید که این شرایط زندگانی دشوارشان به مدّت ۲۳ سال در اردوگاه‌ها چه قدر دشوار بوده است. این چه قدر تاسف‌آور خواهد بود که کسی هرلحظه و هرروز زندگانی‌اش را در یک آتیۀ غیریقینی بگذراند. دولت‌ها آمدند و رفتند، امّا هیچ درمان دردشان وجود نداشت. باوجودِ آن اعتماد خستگی ناپذیرشان در قانون اساسی و فرهنگِ هند ادامه داشت. آن درنتیجۀ این اعتقاد است که زندگانی‌شان در حال حاضر در آستانۀ یک صبح جدید قراردارد. به موجب این قرارداد یک راه یک زندگانی آبرومندانه برایشان گشوده است. سرانجام دهۀ جدید ۲۰۲۰ یک شعاع امید را در زندگی جامعۀ برو- ریآنگ بوجود آورده است. تقریباً به ۳۴ هزار از مهاجرین برو در تریپور اسکان فراهم خواهد شد. علاوه براین، دولت یک کمک تقریباً ۶ هزار میلیون روپیه‌ای را برای آبادانی و عُمران همه جانبۀ شان فراهم خواهد نمود. به هریک از خانوادۀ جابجا شده یک قطعه اراضی زمین فراهم خواهد شد. به آنها در ساختن اسکانی کمک خواهد شد. علاوه براین، جیره‌ها نیز به آنها فراهم خواهد شد. آنها اکنون قادر به کسب منفعت از طرح‌های بهبودی عمومی دول ایالتی و مرکزی خواهند بود. این قرارداد از چندین لحاظ یک قرارداد ویژه‌ای است. این مظهر روحیۀ فدرالیسم تعاونی است. سروزیران هردو میزورام و تریپوره در دوران امضای این قرارداد حضور داشتند. این قرارداد فقط بعلت رضایت و آرزوهای نیک مردم هردو ایالت امکان‌پذیر شده است. من می‌خواهم بخصوص از مردم و سروزیران هردو ایالت برای امکان‌پذیر نمودن این قرارداد امتنان و تشکر نمایم. این قرارداد همچنین دارای دلسوزی و حسّاسیت فرهنگِ هند می‌باشد. محسوب نمودن هرکس بعنوان خویشاوند خود و زندگانی با روحیه اتّحاد در آیین و رسوم درنهاد این سرزمین مقدس مضمر است. من بارِ دیگر می‌خواهم به ساکنین این دو ایالت و جامعۀ برو- ریآنگ تبریک بگویم.

هم‌میهنان عزیزم، آسام که بطور موفقیت‌آمیز بازی‌های باشکوه کهیلواندیا را میزبانی نموده، شاهد یک دستاورد دیگری بود. شما همچنین ممکن است در اخبار شنیده و دیده باشید که فقط چند روز قبل ۶۴۴ نقر شورشیان متعلق به 8 گروه مختلف شورشیان با سلاح‌های خود تسلیم نمودند. کسانی‌که با توسل به راه خشونت گمراه شده بودند اعتقادشان نسبت به صلح نشان دادند و تصمیم گرفتند در پیشرفت کشور شریک و سهیم بشوند و به جریان عمده برگردند. در سال گذشته در تریپوره بیش از ۸۰ نفر راه خشونت را ترک گفته به جریان عمده برگردیدند. آنهائی که با فکر اینکه خشونت می‌تواند مسایل را حل و فصل نماید و سلاح‌ها را بدست خود گرفته بودند، اکنون این اعتقاد راسخ را دارند که تنها راه حل هرگونه تنازع، صلح و اتّحاد است. هم‌میهنانم با دانستن آن خوشحال خواهند شد که شورش‌گری در قسمت شمال شرقی بطور قابل ملاحظه‌ای روبه‌کاهش نهاده است و بزرگترین علت آن این می‌باشد که هرمسئلۀ این منطقه با مذاکرات مسالمت‌آمیز حل و فصل می‌شود. من به مناسبت روز مقدّس سالروز جمهوری از هرکس در هرقسمت این کشور که جویای راه‌های حل مسایل ازطریق خشونت و سلاح‌ها می‌باشد، درخواست می‌نمایم که به جریان عمده برگردد. آنها باید به استعدادهای خود و استعدادهای این کشور برای تصفیۀ مسالمت‌آمیزِ مسایل اعتقاد داشته باشند. ما در قرن ۲۱م زندنگی می‌کنیم و این دورۀ علم و دانش و علوم و دموکراسی است. آیا شما راجع به محلی شنیده‌اید که در آنجا زندگانی بعلت خشونت بهتر شده باشد. آیا شما راجع به محلی شنیده‌اید که در آنجا صلح و حسن نیت مانعی در راه جستجوی زندگانی بهتر باشد؟ خشونت هیچ وقت مسئله‌ای را حل و فصل نمی‌کند. هیچ مسئله در جهان را نمی‌توان با ایجاد مسئلۀ دیگری حل و فصل نمود. این فقط می‌توان با تصفیه حداکثر، حل و فصل نمود. بگذارید ما یک هند نوین را بوجود آوریم که در آنجا هرمسئله بر یک سکوه صلح حل و فصل بشود. همبستگی باید کلید تصفیه هرمسئله باشد و اخوت باید هرکوشش جدایی‌گرایی برای تقسیم ما را خنثی سازد.

هم‌میهنان عزیز من، به مناسبت روز مقدس سالروز جمهوری این برایم مایۀ نشاط و شادمانی بزرگ است که با شما راجع به گگن‌یان صحبت کنم. این کشور گام دیگری را در این جهت برداشته است. ما در سال ۲۰۲۲، هفتاد و پنجمین سالگرد استقلال خود را برگذار خواهیم نمود و ما بدین مناسبت بایستی تعهد خود برای رساندن هند به فضا ازطریق ماموریت گگن‌یان ایفا نماییم. ماموریت گگن‌یان یک دستاورد تاریخی در زمینۀ علوم و تکنولوژی برای هند در قرن ۲۱ خواهد بود. این برای هند نوین یک سنگ میل ثابت خواهد شد.

دوستان عزیز، ممکن است شما اطلاع داشته باشید که ۴ کاندید قبلاً بعنوان فضانورد برای این ماموریت برگزیده شدند. همۀ آنها خلبانان نیروی هوایی هند می‌باشند. این جوانان خوش‌آیند مظهر مهارت، نبوغ، استعداد، شهامت و رویاهای هند می‌باشند. قرار است ۴ دوست ما در ظرف چند روز برای تربیت به روسیه بروند. من مطمئن هستم این یک صفحۀ زرّین دیگر را در دوستی و همکاری هند و روسیه برشتۀ تحریر خواهد درآورد. آنها به مدّت یک سال تربیت خواهند شد. سپس مسئولیت امیدها و آرمان‌های ملّت و مسافرت به فضا بعهدۀ یکی از آنها خواهد بود. من به مناسبت روز مقدّس سالروز جمهوری به این ۴ جوان و علوم‌دانان هندی و روسی و مهندسین وابسته به این ماموریت تبریک می‌گویم.

هموطنان عزیز من، یک ویدئو در ماه مارس در رسانه‌های گروهی و اجتماعی مورد توجه قرارگرفته بود. این امر برسر زبانها بوده که چه طور یک زن مادرانه ۱۰۷ساله پرتوکل را برای دعا دادن به ریاست جمهوری شکسته بود. آن زن سالومارادا تیماتیمککا بود که در ایالت کرناتک معروف به مادر ویرکشا یعنی مادر درخت می‌باشد و آن مراسم اعطای جوایزی پادما بود. این کشور خدمت فوق‌العاده تیمککا را برسمیت شناخته و از او احترام گذاشته که از یک طبقۀ عادی است. او مفتخر با جایزه پادماشری ساخته شده. 

دوستان عزیز! امروزهند برسر همچنین تشخیصات عظیم متفاخر است و برای مفتخرساخن این نوع افراد منکسرالمزاج احساس تفاخر می‌نماید. مانند هرسال عصرگذشته جوایز موقر ملی پادما اعلام شده بودند. من از شما تقاضا می‌کنم که راجع به‌هریک دریافت‌کنندۀ جایزه بخوانید. خدمات آنها را با خانوادۀ خود بررسی نمایید. امسال بیش از ۴۶ هزار نامزدگی برای جوایز پادمای ۲۰۲۰ دریافت شده بود. این تعداد بمقایسه نامزدگی‌های ۲۰۱۴ بیش از ۲۰ برابر بود. آمار مذکور عقیدۀ هریک ما را آشکار می‌سازد و ما را آگاه می‌سازد که جوایز پادمای به جوایز مردمی مبدل شده است. روند کلی جوایز پادما اینک بطور کلی آن لائن انجام گرفته است. قبلاً تصمیمی از سوی چند نفر برگزیده اتخاذ می‌شد. اینک آن کاملاً مردمی گشته است. حتی می‌توان گفت که یک عقیده و احترام جدید نسبت به جوایز مذکور درکشور بوجود آمده است. بسیاری‌ها درمیان دریافت‌کنندگان جوایز کسانی هستند که از پایۀ اهرام از طریق کارهای پرمشقت شان بلند شدند. آنها بر محدودیت‌های منابع‌ای و یک محیط شدید ناامیدی اطراف‌شان نایل آمدند و بجلو رفتند. درحقیقت عزم قوی و روحیۀ خدمات فداکارانه‌شان همه ما را الهام می‌بخشد. بار دیگر می‌خواهم تمام برندگا جایزه پادما تبریک گویم. من از شما التماس دارم که راجع به آنها بخوانید و اطلاعات بیشتری را بدست آورید. داستانهای فوق‌العاده زندگی‌شان، جامعه را با یک روحیه حقیقی الهام‌بخش سرشار خواهد ساخت. 

هموطنان عزیزم، بار دیگر آرزوی‌های بی‌شمار نیک خود را برای جشن‌های روز جمهوری بشما ابلاغ می‌کنم. امیدوارم که این دهۀ جدیدِ عزم جدید دستاوردهای جدیدی را برای هریک شما و کشورمان ببارآورد. آرزومندم که هند استعدادی را بخاطر برآورد ساختن توقعاتی که جهان از هند انتظار دارد بدست آورد. با این عقیده بیائید یک دهۀ جدیدی را آغاز کنیم. بیائید با یک عزم جدید به خدمات مادرِ هند بپردازیم.

بی‌نهایت متشکرم

خداحافظ تان!